Novelber 2018 – Midnight Blue 3

Checklist: 4th – Red curry with roasted duck / 10th – Monument / 29th – Steamed cup cake

Paring: Bard Bowman x Thranduil (Barduil)

Genre: AU / Out of main plot / Romance (?)

Previously: [ 1 ] [ 2 ]

มาค่ะ ไปกินแกงเผ็ดเป็ดย่างกับขนมถ้วยฟูด้วยกัน 😋

=====

To: Thranduil

อีกอย่างหนึ่งคือผมดีใจนะที่คุณอยากเจอผม ผมอยากทำความรู้จักกับคุณ

บาร์ดมองดูข้อความที่ตัวเองเป็นคนส่งไป ให้นึกสงสัยว่าธรันดูอิลจะคิดอย่างไรกับเขาที่พิมพ์แบบนั้นไป

แอบกังวลนิดหน่อยว่าธรันดูอิลจะมองเขาแบบไหน แต่อีกฝ่ายดูเปิดเผยและรุกไล่เขาหนักมากตั้งแต่การเจอกันครั้งแรก คงไม่ดูแปลกถ้าบาร์ดจะขอหยอดคืนบ้างเล็กๆน้อยๆ

อีกนานหลายชั่วโมงก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับและบาร์ดเองก็มัวแต่วุ่นวายกับการไปรับเด็กๆจากโรงเรียนและทำมื้อเย็นจนไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องอื่น กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยนาฬิกาก็บอกเวลาใกล้เที่ยงคืนแล้ว ชายหนุ่มเพิ่งได้ทิ้งตัวลงเตียงนุ่มๆ รู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งตัว

มือหนากดตั้งนาฬิกาปลุกก่อนกดเข้าไปอ่านทวนข้อความสุดท้ายที่เขาส่งให้ธรันดูอิลเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแต่อีกคนไม่ได้ตอบกลับมา

ความกังวลถูกจุดขึ้นในใจ บาร์ดไม่เคยคบผู้ชายแบบจริงจังมาก่อน แต่ตอนเรียนวิทยาลัยเขาเคยจูบทั้งหญิงและชาย มันเป็นช่วงวัยของความคึกคะนอง อยากจะสนุกสนานใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง แต่หลังจากเขาแต่งงานและมีลูกแล้วบาร์ดก็เลิกใช้ชีวิตแบบนั้นหันกลับมาทุ่มเททุกอย่างเพื่อครอบครัว

หลังจากที่ภรรยาของเขาจากไปตอนให้กำเนิดทิลด้า บาร์ดไม่ได้สนใจเรื่องความรักหรือการสร้างความสัมพันธ์กับใครอีกเลย เขาหมดเวลาไปกับการทำงานและดูแลทุกข์สุขของลูกๆทั้งสาม

เบอิน ซิกริด ทิลด้า คือ สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต และบาร์ดอยากให้เด็กๆได้รับสิ่งที่ดีที่สุดที่คนเป็นพ่อแบบเขาจะมอบให้ได้

บาร์ดใส่ใจเรื่องของลูกๆจนแทบหลงลืมเรื่องของตัวเอง การที่จู่ๆมีใครอีกคนอย่าง ธรันดูอิล กรีนลีฟโผล่เข้ามาในชีวิตของเขาถือเป็นเรื่องแปลกใหม่และทำให้บา์ดระลึกได้ว่า เขานั้นไม่ได้คบหรือคุยกับใครจริงจังมา 7 เกือบ 8 ปีแล้ว

ชายหนุ่มได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาพร้อมจะเปิดรับความสัมพันธ์ใหม่นี้แล้วหรือยัง?

ริมฝีปากหยักเม้มหากันพลางตัดสินใจกดพิมพ์ข้อความส่งไปให้ชายหนุ่มผมทองต่อจากข้อความเดิม

To: Thranduil

G’ Nite. Mr. Doll

บาร์ดขยับผ้าห่มขึ้นมาพร้อมกับซุกหน้าลงกับหมอน ข่มหลับตาลงในความมืด เขาคงจะหลับไปก่อนจากความอ่อนล้าหากว่าโทรศัพท์ไม่สั่นครืดขึ้นมาเสียก่อน

ธรันดูอิลตอบเขากลับมา ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางกดเปิดข้อความนั้นดู

From: Thranduil

โทษทีที่ตอบช้า ผมหัวหมุนกับเรื่องที่บ้านนิดหน่อย คุณคงหลับไปแล้ว ยังไงก็ราตรีสวัสดิ์นะ

บาร์ดพลิกตัวกลับมานอนหงายเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟเล็กๆข้างหัวเตียงเพื่อให้ห้องสว่างขึ้น มือกดพิมพ์ข้อความตอบกลับ

To: Thranduil

ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ว่าแต่คุณโอเคแล้วหรือยัง?

From: Thranduil

คุณทำผมตกใจจริงๆ นึกว่าจะนอนไปแล้วเสียอีกนะ ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วง

To: Thranduil

จริงๆผมอยู่บนเตียงแล้ว จวนเจียนจะหลับแล้วถ้าข้อความคุณไม่เด้งขึ้นมาก่อน ตอนนี้ตากลับมาสว่างโล่เลย

From: Thranduil

ฮาฮ่า ผมนี่แย่จริงๆเลยนะ ไปปลุกคนที่กำลังจะนอนให้ตื่นเสียได้ แบบนี้ผมต้องไถ่โทษคุณยังไงดีละ?

To: Thranduil

ไถ่โทษด้วยการเลี้ยงข้าวผมสักมื้อเป็นยังไง คุณนายแบบ

From: Thranduil

คุณมันแย่ที่สุด

From: Thranduil

แต่ก็ได้ งั้นวันที่เรานัดเจอกันผมเป็นเจ้ามือเอง

To: Thranduil

แน่นอนผมไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว Mr. Doll

From: Thranduil

เฮ้ คุณเรียกผมว่าตุ๊กตาอีกแล้วนะ ถ้าผมเป็นตุ๊กตาแล้วคุณจะเป็นคนตกแต่งตุ๊กตาตัวนี้ไหมละ

To: Thranduil

แล้วคุณอยากให้ผมช่วยแต่งตัวให้คุณไหมละ คุณตุ๊กตา

From: Thranduil

ก่อนจะแต่งตัวให้ตุ๊กตา ผมอยากให้คุณเดามากกว่าว่าตอนนี้ตุ๊กตาตัวนี้อยู่ไหน ทำอะไรอยู่

To: Thranduil

คุณทำให้ผมสงสัย ดึกแบบนี้คุณคงกำลังเตรียมตัวจะนอนแล้วหรือเปล่า

From: Thranduil

คุณเดาผิด ให้ลองใหม่อีกครั้ง

To: Thranduil

งั้นผมก็ยอมแพ้แล้วละ สรุปแล้วคุณกำลังทำอะไรอยู่

From: Thranduil

ผมกำลังถอดเสื้อจะอาบน้ำอยู่ สนใจอยากช่วยตุ๊กตาตัวนี้อาบน้ำไหมละคุณโบว์แมน?

บาร์ดหายใจสะดุดจนถึงกับไอโขลกเมื่ออ่านจนจบประโยค ชายหนุ่มสบถน้อยๆ

ช่างยากเหลือเกินที่จะไม่จินตนาการภาพวาบหวิวของร่างสูงโปร่งที่งดงามเปลือยกายใต้ไอหมอกของสายน้ำ ใบหน้าคมเข้มร้อนวาบเหมือนจะเป็นไข้และหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น บาร์ดพยายามตั้งสติพิมพ์ตอบกลับไป

To: Thranduil

คุณนี่มันนิสัยแย่ที่สุด

From: Thranduil

แน่นอนผมไม่ใช่ผมดี Mr. Bowman

To: Thranduil

ให้ตายสิ คุณจะทำให้ผมนอนไม่หลับในคืนนี้ ตอนนี้ผมยิ่งกว่าตาสว่างอีก

From: Thranduil

ฮาฮ่า เอาเป็นว่าผมจะไถ่โทษให้คุณวันที่เราเจอกันแล้วนะ

From: Thranduil

ผมต้องไปจริงๆแล้ว ราตรีสวัสดิ์รอบที่ 2 นะ พ่อคนหล่อ ❤

To: Thranduil

ผมเองก็ต้องนอนแล้วไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าผมคงตื่นไปทำงานสายแน่ๆ

To: Thranduil

ราตรีสวัสดิ์นะ คุณกรีนลีฟสุดเท่

From: Thranduil

แล้วคุยกันใหม่ สุดหล่อโบว์แมน

บาร์ดถอนหายใจก่อนวางโยนโทรศัพท์มือถือไปด้านข้าง เอื้อมมือไปดับโคมไฟ เขาพยายามจะข่มตาหลับในความมืดอีกครั้งหากไม่เพราะจินตนาการอันตรายที่ถูกจุดประกายด้วยข้อความของธรันดูอิลเมื่อสักครู่ไหลวูบกลับเข้ามาในหัวอีกรอบ

เรียวแขนขายาวสวย ผิวขาวกระจ่างพร่างพรมด้วยหยดน้ำ ปลายผมสีทองอ่อนเปียกลู่ตามแผ่นหลังกว้าง

ชายหนุ่มคำรามน้อย ซุกหน้าลงกับหมอนแล้วพลิกมันให้ปิดหน้าร้อนเห่อของตัวเอง

บาร์ดได้แต่สงสัยว่าคืนนี้เขาได้นอนหลับแบบที่ตั้งใจไว้หรือไม่!?

.

.

.

.

บาร์ดใช้เวลาทั้งสามวันที่เหลือไปกับการทำงานหนักและการถูกหัวหน้าอัลเฟรดจ้องจับผิด มันน่าอึดอัดและน่าเบื่อพอๆกัน ตกเย็นเขาทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการดูแลลูกทั้งสามคน

ชายหนุ่มแทบไม่ค่อยได้คุยกับธรันดูอิลมากนักนอกจากการส่งข้อความหากันในตอนเช้าและช่วงก่อนเข้านอน อีกฝ่ายเองก็ดูจะยุ่งไปแพ้กัน พวกเขามีคุยกันเล็กน้อยถึงเวลาและสถานที่จะนัดพบกันในเสาร์นี้ แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วทั้งสองฝ่ายไม่ได้คุยอะไรอีกเลย

แม้จะไม่แน่ชัดว่าอีกฝ่ายทำงานอะไร บาร์ดรู้แค่ว่าธรันดูอิลมีงานที่จะต้องทำให้เสร็จภายในเดดไลน์วันศุกร์นี้ ชายหนุ่มผมทองจึงขอนัดเป็นวันเสาร์ ซึ่งบาร์ดก็เห็นด้วยในข้อนี้ เพราะเขาเองคงจะยุ่งเหยิงมากในวันธรรมดา

แต่ถ้าให้คาดเดาแล้วหนุ่มผมทองไม่น่าจะใช่พนักงานประจำแบบเขาแน่นอน

บาร์ดตื่นสายในเช้าวันเสาร์เพราะเขาไม่จำเป็นต้องรีบเร่งปลุกลูกๆทั้งสามไปโรงเรียน ชายหนุ่มอ้อยอิ่งบนเตียงหลังกดปิดนาฬิกาปลุกไปแล้วสักพักจึงลุกขึ้นจัดการธุระส่วนตัวก่อนเดินลงชั้นล่างไปเตรียมมื้อเช้า กว่าบาร์ดจะกลับขึ้นไปปลุกเด็กๆทั้งซิกริดและทิลด้าก็ตื่นแล้ว แต่ไม่ต้องพูดถึงเบอิน พี่ชายคนโตจอมอุตุของบ้านที่ต่อให้เอาม้ามาลากยังไงก็ไม่ยอมตื่น

เขาใช้เวลาจัดการความยุ่งเหยิงในบ้านที่ค้างคามาตลอดอาทิตย์ทั้งเก็บกวาดห้องครัว ห้องนั่งเล่น เอาผ้าไปซัก ทำความสะอาดห้องน้ำก่อนจะกลับมาช่วยซิกริดเตรียมมื้อเที่ยงแบบง่ายๆ เบอินกำลังทำการบ้านอยู่ในห้อง ส่วนทิลด้านั่งเล่นของเล่นอยู่

แม้จะวุ่นวายแค่ไหนแต่คนเป็นพ่อก็ไม่ลืมไหว้วานให้ลูกสาวคนกลางช่วยเป็นคนดูแลบ้านระหว่างที่ตัวเองไม่อยู่ในช่วงเย็นวันนี้ ซิกริดดูประหลาดใจนิดหน่อยแต่ก็ยิ้มรับและตกลงแต่โดยดี ในทางกลับกันเบอินดูจะตื่นเต้นมากที่บาร์ดมีนัดในเย็นวันนี้ เด็กหนุ่มพยายามเลียบเคียงถามพ่อตัวเองถึงคนที่บาร์ดจะไปทานมื้อค่ำด้วยไม่ยอมหยุด แต่บาร์ดก็บอกลูกชายแค่ว่าเขาจะไปทานอาหารกับ ‘เพื่อน’

เพราะสำหรับบาร์ดเองก็ไม่รู้จะเรียกการเจอกันครั้งนี้ว่าการเดตได้หรือไม่!?

ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เขาไม่อยากให้ทุกอย่างดูเป็นทางการเกินไปจนน่าอึดอัด บาร์ดเลือกใส่เสื้อสีน้ำเงินคลุมทับด้วยโค้ทเนื้อบางสีเทากับกางเกงยีนส์สีเข้ม เขาพยายามใช้มือจัดทรงผมยุ่งๆของตัวเองให้เข้ารูปเข้ารอยมากที่สุด

เด็กๆมายืนส่งคนเป็นพ่อถึงหน้าประตู บาร์ดกำชับให้ลูกทั้งสามคนของเขาทานมื้อค่ำให้ตรงเวลาและอย่านอนดึกเกินสี่ทุ่ม บาร์ดหอมแก้มเบอิน ซิกริด และทิลด้าตามลำดับก่อนออกจากบ้านมา

ชายหนุ่มเลือกใช้บริการรถไฟใต้ดินในการเดินทางไปยังจุดนัดพบที่อยู่ใกล้ๆกับ Hyde Park ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดัง

ความรู้สึกกังวลกับประหม่าตีวนอยู่ในช่องท้องกับบาร์ด ร่างสูงกระสับกระส่ายจนเผลอตัวขยับเท้ากระทบกับพื้นรถไฟถี่รัว มือไม้รู้สึกเหมือนไม่อยู่ในที่ทางของมันแบบที่ควรจะเป็นสักนิด โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมาเปิดอ่านข้อความของทั้งเขาและชายผมทองด้วยหวังว่ามันจะช่วยลดความตื่นเต้นลงได้บ้าง

From: Thranduil

ถ้านัดพบกันที่ เวลลิงตัน อาช ตอน 6.30 คุณโอเคหรือเปล่า?

To: Thranduil

ได้เลย ว่าแต่คุณจะผมไปกินอะไรกันแน่

From: Thranduil

จุ๊ๆ ความลับน่ะคุณโบว์แมน บอกไปก่อนคุณก็ไม่ตื่นเต้นสิ

To: Thranduil

พอคุณบอกแบบนี้มันชักทำให้ผมกังวลใจแล้วสิ

From: Tranduil

คุณเป็นคนบอกให้ผมเลี้ยงข้าวเอง ดังนั้นผมจะเป็นคนเลือกร้านให้ และคุณไม่ทางปฏิเสธได้

From: Thranduil

เชื่อมือผมเถอะ ผมว่าคุณจะชอบแน่นอน

To: Thranduil

โอเค ผมยอมแพ้แล้วแต่คุณเลยพ่อนายแบบสุดหล่อ ผมจะยอมคุณทุกอย่างถ้าทำให้คุณพอใจ

From: Thanduil

เป็นคำตอบที่น่าพอใจมาก จงเป็นเด็กดีแล้วรอคอยอย่างใจเย็นแล้วกันนะ คุณสุดหล่อ

บาร์ดแตะบัตรเดินออกจากประตูของรถไฟใต้ดินที่สถานี Hyde Park Cornor นานแล้วที่เขาไม่ได้แวะเวียนมาแถวนี้ ส่วนหนึ่งอาจเพราะบริเวณมีนักท่องเที่ยวและเสียงอึกทึกแยะเกินไป แต่เมื่อได้กลับมาความทรงจำดีสมัยก่อนก็ยังคงชัดเจน

ชายหนุ่มเดินเข้าไปบริเวณที่ตั้งของประตูชัยเวลลิงตัน อาช แม้จะเริ่มเย็นแล้วแต่บริเวณนี้ก็ยังคลาคล่ำไปด้วยผู้คนเดินขวักไขว่ บรรยากาศร่มรื่นมีต้นไม้เขียวขจีสวยงามยังคงดึงดูดคนให้มาพักผ่อนหย่อนใจที่นี่ไม่ขาดสาย บางคนก็เดินเล่น บางคนก็ปั่นจักรยาน

บาร์ดพลิกข้อมือขึ้นดูหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ..ใกล้ถึงเวลาที่อีกคนนัดเขาแล้ว ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะมาไม่มาสายหรือที่แย่กว่านั้น เช่น จู่ๆโทรมาขอยกเลิกนัดแทน

บาร์ดยืนมองผู้คนมากมายโดยมีพื้นหลังเป็นภาพของประตูชัยและอนุสาวรีย์อย่างเพลิดเพลิน นานแล้วที่เขาไม่มีโอกาสได้ออกมาใช้ชีวิตสบายๆ นั่งมองดูผู้คนและความเป็นไปรอบด้านแบบนี้

“ไม่ยักรู้ว่าคุณก็ชอบศิลปะ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง บาร์ดหันกลับไปพบกับดวงตาสีฟ้าเหลือบเทาที่คงอยู่ในสมองเขามาตลอดหลายวัน

ธรันดูอิลยิ้มน้อยๆทักทาย ชายหนุ่มยังคงดูสวยงามโดดเด่นเหมือนครั้งแรกที่บาร์ดเห็นแม้อยู่ในชุดสีเทาเข้มกางเกงขายาวเข้ารุปกับเสื้อคลุมสีนวลยาวแบบชาวลอนดอนทั่วไป แต่บาร์ดบอกได้เลยว่าไม่ว่าจะมองยังไงธรันดูอิลก็ไม่สามารถถูกฝูงชนรอบด้านนี้กลบไปได้

“สวัสดีตอนเย็นนะ คุณโบว์แมน” ชายหนุ่มผมทองเอ่ยติดขบขัน

“อะ…สวัสดีตอนเย็นคุณกรีนลีฟ คุณดู…สวยจนผมตะลึงไปเลย” ความรู้สึกปั่นป่วนในท้องของชายหนุ่มผมหยักศกยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อเขาได้กลับมามายืนประจัญหน้ากับธรันดูอิลอีกครั้ง

“ขอบคุนสำหรับคำชม คุณเองก็หล่อมากเหมือนกันนะวันนี้” ชายหนุ่มในชุดโค้ทสีอ่อนชมกลับ “เห็นคุณกำลังยืนมองประตูชัยอยู่นานจนผมไม่อยากเข้ามารบกวนเลยคุณโบว์แมน”

บาร์ดเลิกคิ้ว รู้สึกประหลาดๆนิดหน่อยที่ถูกเรียกแบบนั้น “อะ…เรียกผมว่าบาร์ดปรกติก็ได้นะ เพราะผมก็อยากเรียกคุณว่า ธรันดูอิล เหมือนกัน”

“ตามสบายเลยบาร์ด แล้วนี่รอนานหรือเปล่า โทษทีที่ผมมาช้าไปหน่อย มัวแต่ติดคุยงานอยู่ที่โรงแรม”

“ก็ไม่นานเท่าไร แต่ผมไม่รู้จะทำอะไรเลยยืนมองรูปปั้นพวกนี้ฆ่าเวลาแทน” บาร์ดยักไหล่เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไรพลางยกมือชี้ไปที่รูปปั้นคนกำลังขี่ม้ากับซุ้มประตูที่งดงามหรูหรา

“คุณไม่รู้ประวัติของมันหรอกหรือ?” คิ้วเข้มหนานั้นเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ

“จำไม่ได้เลย ผมอาจจะเคยเรียนเมื่อตอนยังอยู่มัธยมแต่น่าจะลืมไปหมดแล้ว สมัยก่อนผมไม่ค่อยชอบเรียนประวัติศาสตร์เท่าไร” บาร์ดส่ายหัวพลางทำหน้าเหมือนเจอยาขมเมื่อหวนคิดถึงคาบเรียนประวัติศาสตร์สมัยเด็กที่จะทำเขาหลับได้ตลอดเวลา

“ฮาฮ่า ผมเข้าใจ” ธรันดูอิลหัวเราะน้อยๆ “เมื่อก่อนผมเรียนก็มีแอบหลับในคาบเหมือนกันละ ตอนนั้นครูประจำวิชาของผม ชื่อ มิสซิสเดซี่ เธอค่อนข้างอายุมากแถมก็ชอบพูดช้าจนผมจะหลับ แต่จริงๆเธอเป็นคนใจดีมากเลยนะ โอ้ว เราจะไปทางนั้นกัน”

บาร์ดเดินไปตามทางที่ธรันดูอิลบอก ชายหนุ่มพยายามสะกดความตื่นเต้นไว้ใต้ใบหน้านิ่งๆระหว่างที่กำลังเดินตามร่างสูงโปร่งในเสื้อคลุมสีอ่อนไปบนถนน

“ซุ้มประตูชัย เวลลิงตัน อาช ถูกสร้างเพื่ออนุสรณ์ชัยชยะในสงครามวอเตอร์ลูของดยุคแห่งเวลลิงตัน คนที่คุณเห็นรูปปั้นด้านล่างนั้นและ จริงๆถ้ามีเวลาเราน่าจะได้ไปชมพิพิธภัณฑ์บ้านเลขที่ 1 กันด้วย”

ธรันดูอิลดูตื่นเต้นกับการอธิบายประวัติความเป็นมาของอนุสาวรีย์แห่งนี้ บาร์ดเห็นดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายตอนที่คนตัวสูงร่ายยาวรายละเอียด

“คุณดูจะชอบประวัติศาสตร์ถึงคุณจะบอกว่าแอบหลับในคาบเรียนตอนเด็กก็เถอะ”

“ผมชอบทั้งศิลปะและประวัติศาสตร์ มันเป็นงดงามที่มาควบคู่กัน” เรียวปากบางยิ้มขวยเขิน “แต่ผมคิดว่าคุณไม่ได้อยากมานั่งฟังผมเลคเชอร์คาบประวัติศาสตร์ศิลปะในวันนี้หรอกนะ”

“ผมอาจจะอยากฟังก็ได้นะ ใครจะรู้”

“ถ้าเป็นแบบนั้นคงน่าเบื่อแย่เลย” ธรันดูอิลเอ่ยพลางหัวเราะน้อยๆ

ทั้งสองเดินไปตามสนทนาเรื่องไร้สาระ เช่น การจราจร อากาศวันนี้ อาหารมื้อเที่ยง จนถึงจุดหมายปลายทางที่ชายหนุ่มผมทองตั้งใจจะพามา

บาร์ดมองดูด้านของร้าน ด้านประตูเน้นเป็นสีดำเพื่อความสุขุมและยิ่งทำให้ป้ายชื่อร้าน Mango Tree ที่เป็นสีส้มดูเด่นชัดขึ้นใต้แสงไฟ บริกรในชุดสุภาพเดินมาเปิดประตูต้อนรับ

“กรีนลีฟ สองที่ จองไว้ตอนเจ็ดโมงครับ”

บรรยากาศภายในร้านดูอบอุ่นและหรูหรา แสงไฟสีนวลอ่อนกระทบกับม่านแดงเข้ม โต๊ะอาหารเรียงรายเป็นระเบียบสวยงาม

พวกเขาได้นั่งโต๊ะที่ติดกับม่านสีแดงระย้า บาร์ดไม่อยากยอมรับเลยว่าธรันดูอิลดูดีเอามากๆยิ่งมีพื้นหลังสีจัดจ้านแบบนี้เป็นตัวช่วยขับเสริม

“ไม่คิดว่าคุณจะพามาร้านอาหารไทย” บาร์ดที่ทรุดตังนั่งลงบนเก้าอี้เอ่ยพร้อมสอดส่ายสายตาสำรวจ ร้านอาหารนี้ไม่ใหญ่มากแต่กับแน่นขนัดไปด้วยลูกค้าทั้งคนท้องถิ่นและชาวต่างชาติ บ้างมาเป็นคู่แบบเดียวกับพวกเขา บ้างก็มาเป็นกลุ่ม

“คุณเคยกินอาหารไทยหรือเปล่าบาร์ด?” ใบหน้าสะสวยอมยิ้มนิดๆถาม

ชายหนุ่มผมหยักศกสั่นหัวแทนการปฏิเสธ

“งั้นก็วิเศษเลย ถือว่าผมพาคุณมาลองอาหารแปลกใหม่…แต่ผมเตือนไว้ก่อนว่ามันคุณอาจจะร้อนรุ่มได้” ธรันดูอิลขยิบตาเล็กๆส่งให้พร้อมรอยยิ้มกริ่มที่คนมองไม่อยากไว้วางใจเท่าไร เหมือนเห็นหางปลายลูกศรกำลังโบกสะบัดอยู่หลังธรันดูอิลชอบกล

บาร์ดทำหน้าไม่แน่ใจ “นี่ผมจะโดนแกล้งอะไรหรือเปล่า!?”

“เชื่อใจผมเถอะ ผมไม่แกล้งคุณหรอกบาร์ด”

คนฟังหรี่ตามอง ไม่อยากไว้วางใจสีหน้าแสนกลแบบนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “ว่าแต่งานคุณที่ต้องส่งเรียบร้อยแล้วหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้ว แต่ผมยังต้องแก้งานอีกหน่อย คนจ้างมีจุดที่ยังไม่พอใจ” ธรันดูอิลยิ้มก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

เมื่อสบโอกาสบาร์ดจึงตัดสินใจถาม “ให้ผมเดาคุณไม่ได้เป็นพนักงานงานบริษัทสินะ”

“ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองทำอาชีพอะไรเหมือนกัน”

บาร์ดเลิกคิ้วสงสัย “หมายความว่าคุณทำงานหลายอย่างอะไรแบบนั้นหรือ?”

“ตอนนี้ผมรับคอมมิชชั่นวาดภาพ แล้วก็ออกแบบมีออกแบบเสื้อผ้ากับเครื่องประดับเป็นครั้งคราว ผมเล่นเปียโนได้นิดหน่อยเลยเคยรับงานบ้าง แล้วก็ก่อนหน้านี้เคยลองเป็นอาจารย์สอนหนังสือแต่มันไม่เข้ากับผมเท่าไร” ชายหนุ่มผมทองอธิบายด้วยสีหน้าสบายๆตอนที่สาธยายสรรพคุณตัวเอง

บาร์ดไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลออ้าค้างหรือเปล่าหลังฟังจบ “ผมจะเรียกคุณว่าซุปเปอร์แมนดีไหมธรันดูอิล?”

“งั้นผมขอเป็นแบทแมนแทนดีกว่า อย่างน้อย แบทแมนก็เป็นมนุษย์จริงๆเหมือนผม” เป็นคำถ่อมตัวที่ฟังดูน่าหมั่นไส้นิดๆ แต่บาร์ดกลับู้สึกชอบ

“งั้นผมถามได้ไหมบาร์ด ตอนนี้คุณทำอาชีพอะไร?”

“ผมเป็นพนักงานประจำดูแลลูกค้า…งานน่าเบื่อนะผมรู้” ชายหนุ่มผมเข้มไหวไหล่ตอบ “งานหนักหน่อยแต่ค่าตอบแทนก็พอสมควรเลย”

“ยังไงกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสินะ ผมเข้าใจๆ”

รอไม่นานอาหารปรุงสดใหม่ก็ถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ เมนูเรียกน้ำย่อยทีชื่อว่าหมูสะเต๊ะ เป็นหมูย่างที่ซอสราดหอมกลิ่นถั่วอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมนูถัดไปนั้นทำให้บาร์ดตกตะลึง

ไม่ได้อยากตกใจแต่บาร์ดไม่เคยเจออาหารที่ไหนเสิร์ฟในสับปะรดผ่าครึ่งซีกแบบนี้มาก่อน ภายในผลไม้ที่ถูกผ่าครึ่งมาเป็นซุปข้นสีส้มอมแดงจัดส่งกลิ่นหอมชวนกิน ด้านบนประดับด้วยพริกสีเขียวหั่นขวางตัดกับสีซุปสวยงาม

ชายหนุ่มส่งสายตาสงสัยมองดูเมนูอาหารหน้าตาประหลาดบนโต๊ะพลางมองดูก้อนปุยๆสีขาวร้อนกรุ่นที่บริกรตักวางกลางจานของเขา

“นี่คือแกงเป็ดย่าง ผมอยากให้คุณลองชิม” ธรันดูอิลใช้ช้อนกลางตักซุปจากถ้วยผลสับปะรดให้ มองดูคร่าวๆน่ามีเหมือนเนื้อเป็ด มะเขือ กับสมุนไพรที่บาร์ดไม่รู้จัก

“ทานกับข้าวร้อนๆอร่อยมากเลยนะ” อีกฝ่ายไม่พูดเปล่า ตักแกงในถ้วยไปใส่จานตัวเองหน้าตาเฉยพร้อมกับตักทานกับข้าวร้อนๆโชว์ให้เขาเห็น

ชายหนุ่มผมหยักศกหรี่ตามองดูใบหน้าสวยใต้แสงไฟนั้นเคี้ยวอาหารแก้มฟอง แม้จะไม่แน่ใจแต่บาร์ดก็ตัดสินใจตักแกงที่ว่านั้นเข้าปากไป

รสชาติแสบร้อนของพริกคือสิ่งแรกที่บาร์ดรู้สึกในช่องปาก ทำเอาหน้าลามไปถึงคอของชายหนุ่มเห่อร้อน แม้จะมีรสชาตินุ่มๆของเนื้อเป็ดกับรสหอมหวานของมะพร้าวกะทิมาช่วยแต่ความเผ็ดยังคงแผลงฤทธิ์อยู่ดี

บาร์ดคว้าเอาแก้วน้ำมาดื่มล้างความแสบร้อนโดยมีธรันดูอิลหัวเราะน้อยๆคอยช่วยรินน้ำเพิ่มให้

นานหลายนาทีกว่าบาร์ดจะกลับมาพูดได้ปรกติ “ให้ตายเถอะ ผมนึกว่าจะตายแล้วเสียอีก”

ขณะที่พูดก็ยังกระดกน้ำดื่มล้างปากถี่รัวไม่หยุด

“ผมขอโทษๆ ผมน่าจะเตือนคุณก่อนว่าแกงมันเผ็ด”

“ผมกินเผ็ดได้นะ แต่ไม่เคยลองอาหารชาวตะวันออกมาก่อนเลยไม่รู้ว่ามันจะเผ็ดร้อนขนาดนี่” บาร์ดสารภาพพลางมองดูธรันดูอิลที่ยังคงตักแกงเผ็ดเข้าปากหน้าตาเฉยอย่างทึ่งๆ

“อาหารของชาวเอเชียจะมีรสเผ็ดร้อนจากสมุนไพรที่ใส่เป็นส่วนผสม คุณไม่คุ้นก็ไม่แปลกหรอก” จิตรกรหนุ่มยิ้มน้อยๆด้วยสงสารคนฝั่งตรงข้ามที่ยังคงเผ็ดจนหน้าแดงก่ำ

“เดี๋ยวคุณทานแกะย่างแทนแล้วกัน” ว่าพลางเลื่อนจานเนื้อแกะให้เข้าไปใกล้บาร์ดมากขึ้น

“จริงๆแกงอร่อยมาก แต่ผมคงต้องยอมแพ้” เขาไม่ได้เกลียดแกงเผ็ด บาร์ดยอมรับว่าการกินอาหารรสจัดจ้านช่วยให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าได้ดีทีเดียว

“ผมสั่งเมนูอื่นไว้อีก ไม่ต้องกังวลไป รับรองว่าไม่เผ็ดทรมานลิ้นคุณแล้ว” เสียงทุ้มปลอบกลั้วเสียงหัวเราะเมื่อยังเห็นว่าบาร์ดยังคงจิบน้ำต่อเพื่อล้างรสชาติเผ็ด

ธรันดูอิลไม่ได้โกหกที่ว่าบาร์ดจะชอบอาหารมื้อนี้ อาหารไทยรสชาติเข้มข้นถูกปากชายหนุ่มทุกเมนูยกเว้นแต่แกงเผ็ดเป็ดย่างที่บาร์ดต้องขอละเว้นเพราะไม่อยากลิ้นไหม้อีกรอบ

ขนมหวานตบท้ายมื้อเป็นขนมไทยที่คนผมทองเรียกว่า ขนมถ้วยฟู รสสัมผัสของขนมถ้วยฟูมีความคล้ายคลึงกับคัพเค้กที่บาร์ดคุ้นเคย แต่เนื้อขนมมีความหนึบเหนียวกว่านิดหน่อย และมีกลิ่นหอมที่เขาไม่รู้จักแต่ดมแล้วก็ชอบ

“เป็นมื้ออาหารที่วิเศษมากเลย ขอบคุณที่พามาที่นี่นะ ธรันดูอิล” บาร์ดเอ่ยขึ้นระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทอดน่องไปตามถนนยาว

“ผมดีใจที่คุณชอบนะ” คนตัวสูงเดินเอามือซุกในกระเป๋าเสื้อโค้ทหันมายิ้มตอบ “คืนนี้ก็เป็นคืนที่ยอดเยี่ยมสำหรับผมเช่นกัน”

“ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม?” ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบไปมองด้านข้างใบหน้าสะสวยใต้แสงไฟสลัวจากโคมไฟ

“ว่ามาได้เลย”

“ทำไมคุณถึงอยากคุยกับผม?” บาร์ดตัดสินใจถามคำถามที่ค้างในหัวมาตั้งแต่แรก

คนที่โดดเด่นแบบธรันดูอิลไม่น่าจะมาสนใจคนธรรมดาแบบบาร์ดได้เลย อีกฝ่ายเหมือนเทพบุตรที่หลุดออกมาจากนิทานที่เขามักเล่าให้ทิลด้าฟังสมัยก่อน แต่บาร์ดคือขั้วที่ตรงข้ามกับธรันดูอิลสิ้นเชิง

เขาเป็นผู้ชายธรรมดา เป็นคนทำงาน เป็นพ่อของลูกสามคน เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบปากท้อง ไม่มีอะไรโดดเด่นพิเศษ

“ไม่รู้สิ ผมแค่เห็นคุณที่บาร์แล้วผมก็สนใจ” เป็นคำตอบที่ไม่ช่วยให้กระจ่างมากขึ้นเท่าไรนัก

บาร์ดถอนหายใจกับคำตอบ “ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่นะธรันดูอิล แต่เพื่อให้ยุติธรรมกับคุณด้วย ผมว่าคุณควรได้รู้ว่าผมเคยแต่งงานและมีลูกแล้ว”

ธรันดูอิลเลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย “บังเอิญจังผมเองก็มีลูกชายคนหนึ่ง เลโกลัส”

“ของผมลูกชายหนึ่ง เบอิน กับลูกสาวสอง ซิกริด ทิลด้า”

“พวกเขาต้องน่ารักมากแน่ๆ” บาร์ดยิ้มรับคำชมนั้นด้วยสีหน้าภูมิใจ

“คุณเป็นคนที่ดีมากๆเลยบาร์ด” ชายหนุ่มผมทองยิ้มตอบกลับ “ผมเชื่อว่าลูกๆของคุณจะเป็นคนที่วิเศษไม่แพ้พ่อของพวกเขา”

เวลาเริ่มดึกขึ้น อากาศก็เริ่มเย็นลง บาร์ดรู้ดีว่าถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องร่ำลาเพื่อแยกย้ายกลับบ้านแล้ว “ขอบคุณที่ชวนผมมาวันนี้ เป็นวันที่ยอดเยี่ยมสำหรับผมมากจริงๆ”

“ต้องขอบคุณที่คุณยอมมานั่งฟังผมคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระตลอดเย็นนี้ ผมสนุกมากที่ได้มาเจอคุณ” เอ่ยจบธรันดูอิลโน้มไปหอมแก้มคนผมหยักศกเบาๆ

บาร์ดรู้สึกขวยเขินจนเหมือนจะทำตัวไม่ถูก นี่เป็นหนที่สองแล้วที่ชายผมทองหอมแก้มเขา ร่างสูงยกมือเป็นเชิงบอกลาก่อนหันหลังเดินเก้ๆกังๆออกไป

“ไว้ผมจะโทรหานะ” แม้จะเดินห่างออกไปแล้ว แต่บาร์ดก็เหลียวหลังกลับมาตะโกนบอกคนที่ยังยืนอมยิ้มมองอยู่

“งั้นผมจะรอรับสายคุณนะ สุดหล่อ”ธรันดูอิลตะโกนกลับพร้อมแย้มยิ้มกว้างและโบกมือลาส่งให้

บาร์ดรู้สึกหน้าร้อนวูบ ใจเต้นผิดจังหวะแบบที่ไม่้เคยเป็นมานาน ชายหนุ่มยกมือขึ้นลาอีกครั้งก่อนหมุนตัวมุ่งหน้าเดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน

แย่แล้ว เขารู้สึกเหมือนจะหลงใหลในตัวธรันดูอิลเข้าจริงๆแล้ว!!

.

.

.

.

To Be Continue ~

=====
Remark

ร้าน Mango Tree เป็นร้านอาหารไทยที่มีจริงในลอนดอน ตั้งอยู่ที่ 46 Grosvenor Place, London SW1X 7EQ นะคะ เมนูแกงเผ็ดเป็ดย่างเป็นหนึ่งในเมนูยอดนิยมของทางร้าน แต่ที่ร้านจะไม่มีบริการขนมถ้วยฟูแบบในฟิคเพราะเราประยุกต์ขึ้นเองค่ะ

ใครสนใจสามารถแวะเข้าไปเยี่ยมชมเว็บไซต์ของทางร้าน ดูเมนูอาหารได้ตามนี้เลยนะคะ – LINK –

ส่วนตัวเรายังไม่เคยมีโอกาสไปเยือนลอนดอนและร้านอาหารนี้เลยนะคะ อาจมีข้อมูลบางส่วนในฟิคที่ผิดไปจากความเป็นจริงเพราะเราไม่ทราบเองจริงๆหรือต้องประยุกต์เพื่อให้เข้ากับฟิคชั่น หากเนื้อหาตรงไหนพลาดไปเราต้องกราบขออภัยไว้ด้วยนะคะ