Checklist: 3rd – Sweet
Pairing: Bard Bowman x Thranduil (Barduil)
Genre: AU / Out of main plot / Romance (?)
Previously: [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] [ 5 ]
คลานเข่าเข้ามาแปะฟิคค่ะ มาช้าและสั้นมากตามเดิม กราบขออภัยคนอ่านด้วยนะคะ
.
.
.
.
บาร์ดยืนรออยู่ข้างรถยนต์ของตัวเองรอคอยลูกสาวทั้งสองคนตามออกมาสมทบ นิ้วเรียวยาวเคาะโลหะบนตัวรถเป็นจังหวะ บาร์ดเหลือบมองเงาสะท้อนภาพของตัวเองบนกระจกรถเพื่อสำรวจความเรียบร้อย วันนี้เขาใส่เสื้อยืดสีเรียบกับกางเกงยีนส์สีเข้ามคลุมทับด้วยเสื้อนอกเนื้อบาง
ภาพสะท้อนนั้นไม่ได้ดูแย่อะไร บาร์ดยกมือขึ้นสำรวจใบหน้าของตัวเองที่เพิ่งโกนกับเล็มแต่งหนวดของตัวเองไปเมื่อเช้าตรู่อีกครั้งด้วยแววตากังวล บาร์ดลองพยายามฝึกยิ้มให้ดูมีเสน่ห์ที่สุดกับภาพสะท้อนตัวเองก่อนจะสรุปเองว่าอย่าทำเลยจะดีกว่า
ชายหนุ่มยอมรับว่าเขาค่อนข้างกระวนกระวายใจนิดหน่อยระหว่างที่ยืนรอซิกริดกับทิลด้า คนเป็นพ่อหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมากดอ่านข้อความที่เขาคุยกับธรันดูอิลอ่านอีกครั้ง ทบทวน
From: Thranduil
เฮ้ สุดหล่อที่คุณถามว่าเลโกลัสว่างหรือเปล่าเสาร์นี้ ผมลองถามเขาแล้วเขาดูโอเคนะ แล้วทางคุณละเป็นยังไงบ้าง?
To: Thranduil
ยอดเยี่ยมไปเลย ผมลองเปรยๆกับลูกๆแล้ว เหมือนทิลด้ากับซิกริดจะไม่มีธุระอะไร
From: Thranduil
แล้วเบอินละ เขาจะไม่มากับเราด้วยหรือ?
To: Thranduil
เบอินมีนัดกับเพื่อนแล้ว แต่เหมือนตอนเย็นเขาไม่ได้ไปไหนน่าจะสะดวก ถ้าคุณอยากจะทานมื้อเย็นกับพวกเรานะ
From: Thranduil
ผมอยากทานมื้อเย็นกับครอบครัวคุณนะบาร์ด แต่เด็กๆจะโอเคหรือเปล่าที่จู่ๆก็มีคนแปลกหน้าไปร่วมโต๊ะด้วย
To: Thranduil
เฮ้ คนสวย คุณไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วนะ อย่าลืมสิคุณจะได้เจอพวกเขาอยู่เสาร์นี้แล้ว
From: Thranduil
ผมก็ยังอดกังวลไม่ได้นะบาร์ด ไม่รู้ว่าพวกเด็กๆจะมีปฏิกิริยายังไงกันบ้างตอนเจอหน้ากัน
To: Thranduil
อย่าเครียดไปก่อนเลยธรัน ผมว่าเด็กๆน่าจะเข้ากันได้ดี
To: Thranduil
ยังไงผมอยู่กับคุณด้วยนะธรัน พวกเราช่วยกันให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุดเท่าที่พอจะทำได้ก็แล้ว
From: Thranduil
ผมก็หวังให้เป็นแบบนั้น อย่างน้อยเลโกลัสก็จะได้รู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้น
From: Thranduil
ว่าแต่คุณยังไม่ยอมบอกผมเลยนะว่าเสาร์นี้คุณจะพาผมไปไหน
To: Thranduil
จุ๊ๆ 🤫 ยังบอกไม่ได้นะ ความลับๆ
From: Thranduil
คุณจะก็อปปี้วิธีการของผมหรอสุดหล่อ!? 😏
To: Thranduil
ความลับทำให้คนเราดูมีเสน่ห์ยังไงละคุณนายแบบกรีนลีฟ เพราะฉะนั้นผมจะไม่บอกคุณว่าผมจะพาคุณกับเลโกลัสไปไหนก่อนหรอกนะ
From: Thranduil
ก็ได้ๆ ผมยอมไปก่อนก็ได้สุดหล่อโบว์แมน เอาเป็นว่าผมรอเซอร์ไพรส์จากคุณก็กัน
From: Thranduil
จะได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเวลาเราแกะของขวัญวันคริสมาสไง 😉To: Thranduil
คุณก็ว่าไปนั่น ผมแค่ล้อเล่นหน่า เราจะไปสวน Kensington กัน คุณเคยไปมาก่อนใช่ไหม?
From: Thraduil
ไม่รู้สิผมจำอะไรเกี่ยวกับที่นั่นไม่ค่อยได้เลย น่าไม่ไปมานานพอสมควรแล้วล่ะ
To: Thranduil
งั้นก็ยอดเยี่ยมไปเลย ถือว่าไปพักผ่อนสบายๆแล้วกันนะ
To: Thranduil
ผมจะขับรถไปรับคุณกับเลโกลัสเสาร์นี้ สักประมาณเก้าโมงไหวไหม
From: Thranduil
ได้เลยบาร์ด เดี๋ยวผมแชร์โลเคชั่นบ้านผมไว้ให้นะ
From: Thranduil
พูดตรงๆ นี่ผมตื่นเต้นมากเลยนะ ผมหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น
To: Thranduil
ผมว่ามันต้องโอเคมากๆแน่นอน คนสวย😎
ถึงจะบอกธรันดูอิลไปแบบนั้นแต่บาร์ดเองก็ยอมรับว่าลึกๆมีความรู้สึกกดดัน เขาเครียดตั้งแต่ตอนที่เริ่มเกริ่นเรื่องไปเที่ยวกับลูกๆทั้งสามตอนทานมื้อค่ำเมื่อสองสามวันก่อนแล้ว ทิลด้าดูมีความสุขและตื่นเต้นมากที่สุดเมื่อบาร์ดบอกว่าจะพาไปเที่ยวเพราะเธออายุน้อยที่สุดในบ้าน การได้ไปเที่ยวนอกบ้านกับพ่อคือความสุขที่สุดของเด็กหญิง
ซิกริดทำเพียงแค่เลิกคิ้วประหลาดใจแต่เธอก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงอะไร ต่างกับเบอินที่รีบบอกว่าเขาติดธุระกับเพื่อนแล้วอาจจะไม่สะดวกที่จะไปด้วยได้
ความกดดันต่อมาคือการที่บาร์ดต้องบอกลูกๆว่าพวกเขามีคนรู้จักของบาร์ดมาร่วมด้วย เด็กๆต่างอยากรู้อยากเห็นว่าเพื่อนของบาร์ดคือใคร ต้องยอมรับอย่างหนึ่งคือบาร์ดเองก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆมานานพอสมควรแล้วนับตั้งแต่บาร์ดรับหน้าที่ดูแลลูกทั้งสามแบบเต็มตัว บาร์ดทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการทำงานและการดูแลครอบครัวจนเขาแทบไม่ได้เจอเพื่อนฝูงเลยหลังจากภรรยาจากไป
นับว่าเป็นโชคดีของบาร์ดที่เด็กๆทุกคนไม่ได้ถามคำถามอะไรที่ทำให้ชายหนุ่มกระอักกระอ่วนใจ พวกเขาเพียงแค่อยากทราบว่าคนที่มาเที่ยวด้วยเป็นใคร ชื่ออะไร ทำงานอะไร เท่านั้น
ยกเว้นแต่แววตาเป็นประกายวาววับแปลกๆกับรอยยิ้มกริ่มมุมปากของซิกริดที่มองหน้าบาร์ดตอนเล่าถึงธรันดูอิลเท่านั้นที่ทำให้คนเป็นพ่อเหมือนหายใจไม่ทั่วท้องชอบกล
เหมือนเวลาเบรนด้าจับผิดอะไรบางอย่างจากบาร์ดได้!!
ซิกริดโตมาเหมือนเบรนด้ามากเหลือเกิน ใบหน้าสะสวยของเธอละม้ายแม่ที่ล่วงลับไป สาวน้อยเป็นคนไม่พูดอะไรมากแต่มักจะชอบใช้สายตากลมโตคู่นั้นสำรวจพินิจพิเคราะห์มากกว่า
“ดา พวกเราพร้อมแล้วค่ะ” ซิกริดเดินจูงทิลด้าออกมาเอ่ยเรียกปลุกบาร์ดให้ตื่นจากภวังค์ความคิด
ชายหนุ่มหันไปมองลูกสาวทั้งสองคน วันนี้สาวๆของเขาแต่งตัวเข้าคู่กันในชุดเดรสผ้สเดนิมสีน้ำเงินดูน่ารัก ซิกริดน่าจะช่วยถักเปียหางเดียวให้ทิลด้าด้วย
เด็กน้อยเดินมาเขย่ามือบาร์ดพลางหมุนตัวโชว์ให้ดู “ดาคะ วันนี้หนูดูดีแล้วหรือยังคะ”
บาร์ดย่อตัวลงไปให้สายตาเสมอกับลูกสาวคนเล็ก “วันนี้น่ารักมากจ๊ะ ลูกสาวของพ่อน่ารักที่สุดอยู่แล้ว” ชายหนุ่มอุ้มร่างเล็กๆนั้นขึ้นมาพร้อมกับหอมแก้มนิ่มนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว ซิกริดมองดูพ่อกับน้องสาวของเธอด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
คนเป็นพ่ออุ้มร่างเล็กๆนั้นเข้าไปนั่งในรถด้านพร้อมคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย ซิกริดตามมานั่งข้างๆน้องสาวเพื่อคอยดูแลเธอในขณะที่บาร์ดเดินไปเปิดประตูรถด้านคนขับ
บาร์ดข่มความตื่นเต้นไว้ด้วยใบหน้าสงบนิ่งพลางขับรถไปยังโลเคชั่นที่จิตรกรหนุ่มผมทองแชร์ไว้ให้ ทิวทัศน์รอบด้านเริ่มเปลี่ยนจากบ้านเรือนที่ตั้งติดๆกันดูน่าอึดเป็นบ้านที่ตั้งห่างขึ้น บรรยากาศรอบด้านมีความแตกต่างจากละแวกบ้านของพวกเขาค่อนข้างมาก
มือหนาชื้นเหงื่อประคองพวงมาลัยบังคับรถคู่ใจให้เลี้ยวไปตามเส้นทาง ใจของบาร์ดเต้นแรงขึ้นไปเรื่อยๆเมื่อรถของพวกเขาเริ่มใกล้จุดหมายปลายทางเข้าไปทุกที
“ที่นี่หรอคะ?” ซิกริดถามเมื่อบาร์ดขับรถมาจอดเทียบทางเดินทางบนถนนแห่งหนึ่งที่เธอไม่คุ้นเคย สาวน้อยมองผ่านหน้าต่างรถออกไป ตึกสีขาวสูงประมาณสามถึงสี่ชั้นกับบานประตูสีดำสนิทหรูหราตั้งอยู่เบื้องหน้าเธอ
“ใช่แล้วจ๊ะ เดี๋ยวพวกเราลงไปหาเพื่อนของพ่อกันนะ”” บาร์ดเอ่ยพลางปลดสายเข็มขัดนิรภัยที่นั่งของตัวเอง
ทิลด้ากับซิดริดดูตื่นเต้นกับการได้มาพบเจอสถานที่ใหม่ๆที่สวยงามแบบนี้ สองสาวมองดูตึกรามบ้านช่องรอบกายอย่างสนอกสนใจ บาร์ดเองก็ยอมรับว่าเขาเองก็ตะลึงงันไปเล็กน้อยตอนที่ธรันดูอิลแชร์สถานที่ตั้งของบ้านมาให้ เพราะสถานที่ที่ชายผมทองพักอาศัยนั้นถือเป็นหนึ่งย่านที่พักราคาแพงหูฉี่ของลอนดอน เป็นพื้นที่ที่บาร์ดเองก็ไม่ได้มาเดินทางมาบ่อยๆเท่าไร
คุณพ่อลูกสามรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าไปหมดเมื่อปลายเท้าของเขาหยุดตรงหน้าบานประตูบ้านของธรันดูอิล มือไม้ดูเงอะงะเหมือนอยู่ผิดที่ทางไปหมดโดยไม่ตั้งใจจนซิกริดแอบขำกับท่าทางของพ่อ
“ดา ใจเย็นๆสิค่ะ”
บาร์ดกะพริบตามองดูลูกสาวคนกลางที่กำลังอมยิ้มขบขันเขาอยู่ก่อนจะเม้มปากนิดๆด้วยความเขินอาย ชายหนุ่มยกมือชื้นเหงื่อขึ้นไปกดกริ่งเรียกเจ้าของบ้านให้ทราบว่าพวกเขามาแล้ว
บานประตูสีดำเปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มผมน้ำตาลยาวในชุดสุภาพเดินออกมาต้อนรับพวกเขา “คุณโบว์แมนใช่ไหมครับ?”
บาร์ดไม่รู้จักชายหนุ่มตรงหน้าเลยได้แต่ยิ้มเกร็งๆส่งให้แทนคำทักทาย “อะ..ครับ นี่ลูกสาวผม ซิกริดกับทิลด้า ผมนัดกับธระ…คุณกรีนลีฟไว้ตอนเก้าโมงครับ”
“ผมชื่อเฟเรน เป็นคนดูแลบ้านของคุณธรันดูอิล” เฟเรนแนะนำตัวเองพลางผายมือเชื้อเชิญแขกให้เข้ามาด้านใน “เชิญเข้ามาด้านในก่อนนะครับ ตอนนี้คุณธรันดูอิลกำลังช่วยคุณเลโกลัสแต่งตัวอยู่ อีกสักพักจะลงมาพบนะครับ”
เฟเรนช่วยแขกทั้งสามถอดเสื้อคลุมแขวนไว้ที่หน้าประตูเรียบร้อยก่อนจะนำทางพวกเขาเดินไปยังห้องรับรองแขก
บาร์ดมองสำรวจบ้านของธรันดูอิลที่ถูกจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยทุกส่วน เรื่องความสะอาดไม่ต้องพูดถึงเลยจริงๆ เพราะบาร์ดมองไม่เห็นแม้แต่ฝุ่นสักเม็ดเดียว ซิกริดน่าจะชอบมากเพราะเธอคือคนที่รักสะอาดที่สุดในบ้านแล้ว ทุกวันซิกริดจะต้องคอยจู้จี้ไล่ให้เบอินหรือเขาเองไปทำความสะอาดบ้านตลอด
ชายหนุ่มผมน้ำตาลพาพวกเขามานั่งรอที่โซฟากว้างติดกับเตาผิงก่อนจะหายตัวไปสักพักและกลับมาพร้อมถาดน้ำชาร้อนๆกลิ่นหอมละมุน
บาร์ดเอื้อมมือไปรับถ้วยชากระเบื้องเคลือบเนื้อดีที่ประเมินด้วยสายตาคร่าวๆแล้วน่าจะมีราคาไม่เบาจากเฟเรนพร้อมเอ่ยขอบคุณ ชาเอิร์ล เกรย์กลิ่นหอมละมุนในถ้วยแสนสวยช่างเชิญชวนให้แขกผู้มาเยือนลิ้มลองรสชาชั้นเลิศ
ระหว่างที่เจ้าของบ้านยังไม่ลงจากตัวบ้านชั้นบนเฟเรนจะคอยดูแลบาร์ดและสองสาวน้อยอยู่ไม่ห่าง แม้ชายหนุ่มไม่ใช่คนช่างพูดคุย ส่วนหนึ่งอาจเพราะหน้าที่ของเขาคือคนดูแลที่นี่ แต่เฟเรนก็เป็นคนมีเรื่องเล่าที่ทำให้คนฟังเพลิดเพลิน อีกทั้งพ่อบ้านหนุ่มยังมีน้ำใจหยิบเอามิลด์ช็อคโกแลตอร่อยๆจากในครัวมาให้ทิลด้าด้วย
เด็กหญิงยิ้มตาเป็นประกายระหว่างที่รับมิลด์ช็อคโกแลตจากมือชายหนุ่มผมน้ำตาลมา “ขอบคุณนะคะ”
“ด้วยความยินดีครับ คุณทิลด้า”
บาร์ดหรี่ตามองพลางยืดแขนไปแบมือตรงหน้าทิลด้า รอยยิ้มหวานนั้นหุบลงทันตา “ทิลด้า”
“ดา หนูขอกินนิดนึงก่อนไม่ได้หรือคะ” ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตมองอ้อนพ่อของเธอด้วยแววตาน่าสงสาร แต่บาร์ดไม่ใจอ่อนง่ายๆ
“ไม่ได้ค่ะ กินของหวานๆก่อนทานอาหารจะทำให้หนูปวดท้องนะ”
ทิลด้าทำตาละห้อยก่อนจะตัดใจส่งมิลด์ช็ิอคโกแลตทั้งหมดนั้นใส่มือบาร์ด
“เดี๋ยวดาจะเก็บช็อคโกแลตไว้ให้หนูก่อน ถ้าหนูเป็นเด็กดีทานอาหารเที่ยงหมดจาน ดาจะคืนช็อคโกแลตให้หนู โอเคไหมคะ?”
“โอเคค่ะ สัญญากันแล้วนะ” เด็กหญิงยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวทำสัญญากับพ่อเธอ บาร์ดยิ้มนิดๆก่อนจะยื่นนิ้วก้อยขวาส่งไปเกี่ยวกับนิ้วเล็กๆของลูกสาว
“ขอโทษที่มาสาย รอกันนานมากไหม” เสียงทุ้มกังวานที่บาร์ดแอบเฝ้ารอตั้งแต่เหยียบเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้ดังขึ้นในที่สุด
ในที่สุดธรันดูอิลก็เดินเข้ามาในห้อง ร่างสูงโปร่งโดดเด่นดึงดูดสายตาของบาร์ดก้าวเข้าาพร้อมกับร่างเล็กๆข้างกาย เขาพอจะเดาได้ว่านั่นคือเลโกลัสแน่นอน มองจากโครงหน้าที่ละม้ายกับธรันดูอิลและเรือนผมสีทองสว่างไสวไม่ต่างกัน
“ไม่หรอก พวกเราเองก็เพิ่งถึง” บาร์ดผุดลุกจากโซฟาที่นั่งเดินไปทักทายเจ้าของบ้าน
“คุณสวยมากวันนี้” คุณพ่อลูกสามแอบกระซิบชมจิตรกรหนุ่มตามด้วยส่งขยิบตาน้อยๆที่ทำเอาใบหน้าสะสวยยิ้มขวยเขิน
“ขอบคุณนะบาร์ด วันนี้คุณก็เท่มากเหมือนกัน” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆตอบกลับพลางเอียงหน้าพยักเพยิดไปที่ร่างเล็กๆที่ยืนเกาะขาเรียวไม่ยอมห่าง “นี่เลโกลัส ลูกชายของผมเอง”
“เฮ้ ว่ายังไงหนุ่มน้อย” บาร์ดโน้มตัวลงไปหาเลโกลัสที่กำลังเงยหน้าขึ้นมามองชายแปลกหน้าด้วยสีหน้าลังเลก่อนที่เด็กชายจะหมุนตัวหลบไปด้านหลังธรันดูอิล
“ใบไม้น้อย ไม่ต้องกลัวนะลูก นี่เพื่อนของอดาเอง” ธรันดูอิลรับรู้ได้ถึงแรงสั่นจากศีรษะน้อยๆที่อยู่ติดกับขาของเขา ชายหนุ่มได้แค่ทอดถอนหายใจพลางหันมายิ้มให้กับบาร์ด “เขาค่อยข้างจะขี้อายกับคนแปลกหน้า คุณอย่าโกรธเขาเลยนะบาร์ด”
บาร์ดยิ้มน้อยเมื่อมองเห็นดวงตาสีฟ้าใสคู่นั้นของเลโกลัสแอบมองมาจากด้านหลังคนเป็นพ่อ เด็กน้อยดูอยากรู้อยากเห็นแต่แววตายังเจือไปด้วยความระแวงซึ่งเป็นที่เข้าใจได้
“ไม่เป็นไร อีกสักพักเขาน่าจะเริ่มชินขึ้น” บาร์ดตอบรับพลางหันไปแนะนำลูกสาวของเขาทั้งสองที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา “ผมขอแนะนำลูกสาวให้รู้จัก ซิกริด กับ ทิลด้า ส่วนนี่คุณธรันดูอิล กรีนลีฟ เพื่อนของพ่อเอง”
ซิกริดที่ยังดูจะตกตะลึงกับกับการปรากฎตัวของธรันดูอิลรีบพาทิลด้าผุดลุกขึ้นไปจับมือทักทายเจ้าของบ้านอย่างสุภาพ ชายหนุ่มผมทองก็ตอบรับซิกริดอย่างนุ่มนวลก่อนที่ความสนใจของธรันดูอิลจะไปตกที่ทิลด้า สาวน้อยแก้มยุ้ยที่กำลังยืนกอดตุ๊กตากระต่ายของตัวเองพลางจับมือพี่สาวไว้แน่น ดูไปแล้วก็ไม่ต่างจากเลโกลัสเลย
“สวัสดีสาวน้อยคนสวย” จิตรกรหนุ่มต้องย่อตัวลงมาเพื่อให้ระดับสายตาของเขาเท่ากับทิลด้า เพราะธรันดูอิลถือเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมากคนหนึ่ง มองด้วยสายตาผาดๆเขาอาจจะสูงกว่าบาร์ดด้วยซ้ำ “วันนี้ชุดของเธอน่ารักมากๆเลยรู้ไหม”
ทิลด้ายิ้มเอียงอายกับคำชมนั้น “ขอบคุณค่ะ คุณกรีนลีฟก็น่ารักเหมือนกัน แถมผมคุณเองก็สวยมากด้วย”
ทั้งบาร์ดและธรันดูอิลต่างเลิกคิ้วกับคำชมของเด็กหญิง ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ขอบคุณนะสาวน้อย” ธรันดูอิลโน้มตัวไปหอมแก้มนิ่มนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยวแทนคำขอบคุณโดยมีบาร์ดที่ทำตาโตตกใจประกอบอยู่เป็นฉากหลัง
ไม่อยากจะรู้สึกอิจฉาลูกสาวคนเล็กเลยจริงๆ แต่บาร์ดคิดว่าจริงๆแล้วเขาควรเป็นคนได้รับการหอมแก้มจากธรันดูอิลมากกว่า แต่พวกเขากำลังอยู่ท่ามกลางสมาชิกในบ้านคนอื่นๆด้วย คงไม่เหมาะเท่าไรที่ทั้งสองคนจะทำอะไรตามใจชอบได้เหมือนตอนที่พวกเขาอยู่กันตามลำพัง สุดท้ายบาร์ดก็ต้องกอบเก็บความรู้สึกประหลาดนั้นลงไปลึกๆแล้วกลบเกลื่อนมันด้วยรอยยิ้มแบบทุกครั้ง
“หนูอยากมีผมสีทองยาว สวย แบบนี้มากๆเลยค่ะ” เสียงใสยังคงเจื้อยแจ้วไปตามประสา ตากลมๆของทิลด้าเองก็ทอประกายวิบวับเวลาเห็นเส้นไหมสีทองละเอียดนั้นสะบัดตัวไปมาอย่างสวยงามทุกครั้งที่ชายหนุ่มขยับตัว
ธรันดูอิลยิ้มรับคำชมนั้นด้วยความภาคภูมิใจ เส้นผมสลวยของเขาถือเป็นหนึ่งในสิ่งที่ธรันดูอิลถือเป็นสิ่งที่รักมาก ทุกวันเขาจะใช้เวลาในการบำรุงดูแลเส้นผมอย่างดีไม่เคยขาด
“อยากลองจับผมของฉันไหมละสาวน้อย” เสียงทุ้มถามเด็กน้อย
ทิลด้าพยักหน้าก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือเล็กๆของเธอไปจับเส้นไหมสึทองนุ่มลื่นของธรันดูอิลตามที่เจ้าตัวอนุญาต ดวงตากลมเบิ่งกว้างเมื่อสัมผัสเรือนผมที่นุ่มนวลนั้น “ผมคุณลื่นดีจังเลยค่ะ หนูอยากมีผมสวยๆแบบคุณบ้าง”
จิตรกรหนุ่มหันกลับจับมือลูกชายที่ยังยืนหลบอยู่ด้านหลังให้เดินออกมาด้านหน้า “เลโกลัสเองก็ผมสวยเหมือนกันน้า ทิลด้าอยากทำผมสวยๆแบบนี้ไหม”
เลโกลัสที่แม้จะดูสนอกสนใจทิลด้าเพราะทั้งคู่อายุไล่เลี่ยกันแต่ยังมีท่าทีอิดออดไม่มั่นใจ ตรงข้ามกับเด็กหญิงที่ทำตาโตกับผมยาวสลวยของเลโกลัสที่ถูกรวบไว้ครึ่งศีรษะด้วยเปียก้างปลาสวยงาม
“ซิกริด ทิลด้าอยากทำผมแบบนี้ไว้ทำให้ทิลด้าบ้างนะ” เด็กหญิงเขย่ามือพลางเอ่ยปากอ้อนพี่สาวไม่หยุด
“อะ…จ้าได้แน่นอน ไว้พี่จะลองทำผมให้นะ” ซิกริดที่ยังจ้องมองธรันดูอิลไม่วางตาเอ่ยตะกุกตะกักตอบรับน้องสาว เด็กสาวยังคงไม่คลายความตื่นเต้นที่ได้พบเจอชายหนุ่มที่เธอเองก็ไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไรถึงจะเหมาะสมดี เพราะชายผมทองสว่างมีส่วนผสมทั้งความสวยและความสง่างามที่ลงตัวเหลือเกิน ยิ่งมองก็ยิ่งน่าหลงใหลดึงดูดใจ
เธอเลยไม่แปลกใจอีกแล้วที่จะเห็นพ่อของเธอดูประหม่าตั้งแต่ก่อนเท้าย่างเข้ามาในบ้านหลังนี้!
“ฉันช่วยทำผมให้ได้นะ เปียของเลโกลัสนี่ฉันก็เป็นคนถักเองนะ สวยหรือเปล่า?” ธรันดูอิลกระตือรือร้นเสนอตัวจะช่วยทำผมให้เด็กหญิง มือขาวจับหางเปียที่ถูกถักไว้เป็นระเบียบบนศีรษะของลูกชายตัวเองโชว์ให้เด็กหญิงดู ทิลด้าเองก็พยักหน้าถี่รัวรับ
“อะแฮ่ม เอาเป็นว่าเราพักเรื่องถักผมเปียไว้ก่อน” ก่อนที่ทุกคนจะมัวสนใจเรื่องการทำผมเสริมสวยไปหมดบาร์ดก็กระแอมไอขัดจังหวะ “เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกคนพร้อมกันแล้วยังไงก็ไปกันเลยดีไหม”
“ได้เลยบาร์ด” ธรันดูอิลแอบหลุดขำเล็กน้อยระหว่างที่ตอบรับบาร์ดก่อนหันไปหาเฟเรน “คืนนี้ผมคงไม่ได้กลับมาทานอาหาร ยังไงฝากดูแลบ้านด้วยแล้วกัน”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ” เฟเรนอวยพรให้ทุกคน
“เอาละคนสวยทั้งหลาย ได้เวลาไปกันแล้ว”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังทยอยเดินออกจากบ้านบาร์ดสังเกตุเห็นว่าธรันดูอิลที่กำลังจูงมือพาเลโกลัสเดินนั้นมีแอบหันมากระซิบส่งให้ทิลด้าว่าประเดี๋ยวจะหาเวลาถักเปียให้เธอ ซึ่งสาวน้อยของเขาก็ทำตาโตพยักหน้ารับก่อนที่ชายผมทองจะแสร้งทำยกมือขึ้นชิดกับริมฝีปากคล้ายกับจะบอกให้เธอเงียบๆไว้พร้อมกับดวงตาสีฟ้ากระจ่างแอบเหลือบมามองทางเขาคล้ายกับจะลอบมองอย่างระแวดระวังเหมือนกลัวว่าจะโดนบาร์ดดุได้หากเขาไปได้ยินเข้า
ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู
คุณพ่อลูกสามได้แต่อมยิ้มส่ายหัวกับตัวเอง
อย่างน้อยก็เริ่มต้นไม่ได้แย่ หวังว่าวันนี้ตลอดทั้งวันทุกอย่างจะราบรื่นอย่างที่ตั้งใจไว้
.
.
.
.
To Be Continue ~
S. Revena 