[Drabble] Aquaman

Main: Orm Marius (Feat. Arthur Curry)

สารภาพว่าเราไม่ได้ตามหนังหรืออ่านคอมมิคฝั่ง DC เท่าไรเลยนะคะ ดังนั้นเนื้อหาในฟิคนี้จะไม่ถูกต้องแน่นอนค่ะ 😂

ฟิคนี้คือการกาวล้วนๆหลังดู Aquaman จบ แวะมากวนกาวเพราะรักและเอ็นดูน้องออร์มค่ะ 💕😘

.

.

.

.

ตั้งแต่ข้ายังเด็ก เสด็จแม่เคยเล่าให้ฟังถึงพระเชษฐาองค์โต เขามีสายเลือดครึ่งหนึ่งเป็นชาวแอตแลนติส แต่อีกครึ่งนั้นเป็นชาวบก

สายพระเนตรของพระมารดาจะเปล่งประกายอ่อนละมุนทว่าเจือไปด้วยความโศกเศร้าทุกคราที่เอ่ยถึงเชษฐาของข้าผู้พำนักอยู่เหนือผิวน้ำ

ครั้นนั้นข้าหาเข้าใจไม่ว่าเหตุใดเสด็จแม่จึงได้เศร้าเสียใจนักยามที่เอ่ยถึงชายชาวบกคนหนึ่งกับพี่ชายของข้า

ตอนนั้นข้าเคยถามพระมารดาว่า หากท่านคิดถึงเขา ใยไม่รับตัวพระเชษฐากลับมาที่แอนแลนติสด้วยกัน ข้ายินดีจะแบ่งปันของเล่นต่าง ๆ ให้กับเชษฐาแน่นอน

ข้าไม่เคยมีพี่น้อง ข้าไม่รู้ว่าการมีพี่น้องเป็นเช่นไร แต่ข้าคิดว่ามันคงจะดีถ้าหากข้าจะมีพี่ชายที่แข็งแกร่งและสามารถเป็นแบบอย่างให้กับข้าได้ เราทั้งสองจะได้เรียน เล่น ช่วยเหลือและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ครานั้นพระมารดาทรงแย้มสรวลพร้อมหลั่งอัสสุชลก่อนจะรวบกอดข้าไว้แนบพระอุระ ทรงชี้แจงว่าเชษฐาของข้าจะยังกลับมาที่แอนแลนติสไม่ได้จนกว่าเขาจะพร้อม

ข้าไม่เข้าใจที่พระมารดาตรัสแม้แต่น้อย…

จนกระทั่งวันหนึ่งทหารแอตแลนติสบุกเข้ามาในที่ประทับพร้อมอาวุธครบมือ เสด็จแม่ของข้าถูกมือกระด้างฉุดกระชากไปอย่างไร้ปราณี พระนางกรีดร้องดิ้นรนทว่ากลับไม่มีผู้ใดหาญกล้าช่วยเหลือ แม้แต่วัลโก้ ที่ปรึกษาส่วนพระองค์

ข้าไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด ได้แต่คุกเข่าวิงวอนต่อพระบิดาให้เมตตาเสด็จแม่

‘ลูกชู้นั่น เจ้าบังอาจทอดกายให้ชาวบกจนมีมารหัวขนสายเลือดแปดเปื้อน!! ช่างน่าไม่อายจริง ๆ แอตแลนน่า’

ข้าได้แต่เฝ้ามองเสด็จแม่ถูกฉุดกระชากไปลับตา ข้าไม่มีโอกาสพบพระนางอีกเลยนับแต่นั้น

เสียงเล่าลือดังแว่วในท้องพระโรงของแอตแลนติสว่าเสด็จพ่อลงโทษเสด็จแม่ที่บังอาจคบชู้กับชายชาวบกจนเกิดเชษฐาของข้าด้วยการส่งพระนางไปเซ่นสังเวยปีศาจร่องสมุทร

ตำนานเล่าถึงสถานที่ที่ปีศาจพำนักว่าคนที่ไปที่แห่งนั้นหามีผู้รอดกลับมาได้ไม่

เมื่อยังเล็กข้าไม่เข้าใจสิ่งใด เฝ้าแต่ร่ำไห้จะขอพบพระมารดาทว่าคำร้องทั้งมวลล้วนแต่ถูกเมินเฉย

บัดนี้ข้าเจริญวัยขึ้น ข้าได้เรียนรู้อะไรมากมาย วันและเวลาที่ล่วงผ่านไปช่วยเคี่ยวกรำให้ข้าเติบโต เข้มแข็งขึ้น

และข้าได้เป็นราชาแห่งแอตแลนติส!

“ฝ่าพระบาท ทรงทอดพระเนตรสิ่งใดอยู่หรือพะยะค่ะ” เสียงของวัลโก้ปลุกข้าให้ตื่นจากห้วงทะเลแห่งอดีตห่างไกล

ภาพที่ปรากฎบนม่านวารีเบื้องหน้า คือ ภาพของชายหนุ่มเรือนร่างใหญ่กำยำเปลือยกายท่อนบน ผิวสีเข้มนั้นสักลวดลายเต็มตัวดูน่าเกรงขาม ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลออกทองกำลังยกเรือดำน้ำของพวกชาวบกพุ่งทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยความเร็วอันน่าตกตะลึง

อีกภาพหนึ่งเป็นภาพของใบหน้าดุดันที่รกครึ้มด้วยหนวดเคราสีน้ำตาลทองกำลังแหงนเงยดื่มของเหลวสีประหลาดในแก้วขนาดมหึมาในมือจนหมดก่อนที่ชายชาวมนุษย์ในวัยกลางคนด้านข้างจะยกมือขึ้นตบร่างใหญ่โตนั้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

“วัลโก้ เจ้าจงดูสิ นั่นคือตัวเสนียดจัญไรที่ทำให้ท่านแม่ต้องตาย”

ทั้ง ๆ ที่เป็นตัวกาลกิณีทำให้เสด็จแม่ต้องถูกส่งไปสังเวยต่อปีศาจ แต่เจ้าสายเลือดลูกครึ่งกลับยังยิ้มแย้มมีความสุขอยู่บนผืนแผ่นดินได้ อีกทั้งยังได้รับความเคารพยกย่องจากพวกชาวบกโสโครกนั้นเยี่ยงราชาอีก

น่ารังเกียจจริงแท้!

ี่ที่ืี่ปรึกษาแห่งราชบังลังค์ปรายตามองภาพเหนือวารีนั้นก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“อย่าทรงห่วงเรื่องนี้เลยพะยะค่ะ พระองค์จะต้องเสด็จไปพบราชาเนเรียสเพื่อเจรจาแล้ว อย่าเพิ่งให้สิ่งใดมารบกวนพระทัยเลย”

วัลโก้เพียงแค่โบกมือม่านวารีที่ฉายภาพของพระโอรสองค์แรกของราชินีแอตแลนน่าก็พลันหายวับไป

“ฝ่าพระบาททรงเป็นราชาแห่งห้วงสมุทรลึก ราชบังลังค์นี้เป็นของพระองค์ ทรงเป็นผู้นำแห่งชาวแอตแลนติสทั้งมวล ดังนั้นโปรดชี้นำทางที่สว่างไสวให้แก่พวกเราด้วยเถิด”

ข้าสวมหมวกสีเงินแวววาวก่อนรับตรีศูลที่สืบทอดมาจากเสด็จพ่อจากวัลโก้มาถือไว้

ตรีศูล…สัญลักษณ์แห่งอำนาจขององค์ราชา

แอตแลนติส คือ อาณาจักรของข้า ส่วนพสุธาคืออาณาจักรของท่าน..เชษฐา

ข้าคือราชาแห่งท้องทะเล และข้าจะเป็นผู้นำพาเพลิงพิโรธแห่งพระสมุทรของทั้งเจ็ดอาณาจักรขึ้นไปชำระล้างความสกปรกโสมมของชาวบกให้ราพณาสูร

“ไปกันเถิดวัลโก้ ราชาเนเรียสรอพวกเราอยู่ เราไม่ควรให้แขกต้องรอนาน!”

.

.

.

.