[Drabble] Final Fantasy XV – Black Sheep

Title: Black Sheep

Author: Sarelrus Revena

Fandom: Final Fantasy XV

Rating: PG

Main: Prompto Argentum (feat. Noctis Lucis Caelum & Ardyn Izunia)

Warning! แต่งตามอารมณ์หลังจากส่องเทรเลอร์DLC Episode Promptoจบ เนื้อหาอิงจากภาพในเทรเลอร์เอามายำใหญ่ใส่กาวกวนๆแล้วดมเองแบบงงๆค่ะ

ป.ล. เนื้อหาจะไม่ตรงกับDLCทั้งหมดเพราะเราแต่งเอาไว้เล่นๆไว้ช่วงก่อนDLCออกนะคะ

=====

.

.

.

คนเราเลือกที่จะเกิดไม่ได้แต่คนเราเลือกที่จะเป็นได้

แค่พูดนะมันง่าย เพราะความจริงแล้วความจริงคือเงามืดที่เกาะติดเราไปทุกหนทุกแห่ง

หนีเท่าไรก็หนีไม่ได้ หลบอย่างไรก็ไม่มีทางพ้น

.

.

.

=====

สีขาวสว่างเจิดจ้าของกองหิมะขาวโพลนสะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าใสกระจ่างของเขา

พรอมพ์โต้เกลียดเสียงทุ้มที่แสนนุ่มนวลชวนฟังแบบนั้นผู้ชายเจ้าของเรือนผมหนักศกสีไวน์แดง คำพูดเนิบนาบเชื่องช้าทว่าคมปลาบเหมือนใบมีดกรีดเข้าที่กลางก้อนเนื้อในช่องอก

“เจ้านะรู้ตัวเองมาตลอดว่าตัวเองพิเศษ…ไม่สิ ไม่ใช่พิเศษ ต้องเรียกว่าแตกต่าง แปลกแยก ไม่เข้าพวกกับคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรไม่ใช่หรือ?”

ใช่ เขารู้ตัวเองดีว่าตัวเองนั้นไม่เหมือนคนอื่นๆที่อยู่รายล้อมตัวเขา

“เจ้ารู้มาตลอดว่าตัวเองเป็นแกะดำที่มีที่มาที่ไปแสนจะไม่ธรรมดา เพราะแบบนี้เลยไม่กล้าจะทำตัวสนิทสนมกับใคร”

เขาจะบอกใครได้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ใครที่ไหนจะเข้าใจว่าเขาคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้เกิดออกมาจากท้องแม่ด้วยความรัก แต่ก่อกำเนิดขึ้นจากหลอดแก้วและความทะเยอทะยานของคนบางคน

ใครจะเห็นใจสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาจากห้องทดลองของจักรวรรดินิฟเฟิลไฮม์ที่โหดเหี้ยมที่ไล่รุกรานเผาบ้านเมืองของคนอื่นอย่างไร้ความปรานี

“แต่สุดท้ายเจ้าก็เผลอหลงใหลไปกับเวทมนตร์ของเจ้าชายแห่งลูซิสเข้าสินะ ฮาฮาฮ่า”

แล้วเขาผิดหรือที่แอบรักคนที่ไม่อาจเอื้อมถึง น็อคทิสช่างสูงส่งสง่างามและเกินกว่าที่เขาจะวาดฝัน

“โอ๊ะโอ๋ ความรักนะมันไม่ผิดหรอก แต่เจ้าคิดหรือว่าฝ่าพระบาทเองนะจะรับตัวประหลาดแบบเจ้าได้…เจ้าจะกล้าเอื้อมมือที่แสนโสมมนั้นไปแตะต้องเจ้าชายผู้สูงศักดิ์งดงามเช่นนั้นหรือ?”

เด็กหนุ่มผมทองรู้สึกถึงความร้อนวาบบนใบหน้าตกกระของตนเองด้วยความละอาย ร่างกายโปร่งเพรียวใต้เสื้อกันหนาวตัวใหญ่และหนักหนาเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา พรอมพ์โต้ไม่เคยคิดว่าตนเองจะสามารถรู้สึกร้อนจนเหงื่อออกมากขนาดนี้ท่ามกลางน้ำแข็งและหิมะที่ลาดยาวออกไปสุดสายตาได้

เขาผิดหรือที่พยายามจะมีชีวิตใหม่ สร้างตัวตนของตนเองขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความแปลกแยก มีชีวิตอยู่ในชื่อที่แตกต่างไปจากเดิม ได้พบเจอคนดีๆ เรียนรู้และเติบโตที่จะเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง และได้ตกหลุมรักคนคนหนึ่ง

แต่ทำไมคนคนนั้นถึงพยายามจะฆ่าเขา…หรือว่าคนคนนั้นจะไม่ต้องการเขาอีกแล้ว

หรือว่าน็อคทิสจะรู้ความจริงแล้วตัวเขานั้นคือข้อผิดพลาดที่มีที่มาอันแสนดำมืด?

“ครั้งสุดท้ายบนรถไฟ เจ้าชายเขาบอกเจ้าว่าอะไร…ฉันจะฆ่านายใช่ไหม”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

“เขาโจมตีเจ้า เขาผลักเจ้าจนกระเด็นตกลงไปจากหลังคาขบวนรถไฟเลยนี่น่า โธ๋ๆ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน เด็กน้อยเอ๋ย”

“ฉันบอกว่าให้พอยังไงเล่า พอได้แล้ว!!” พรอมพ์โต้คำรามลั่นท่ามกลางหมอกและควันที่พร่าเบลอ เขาตะโกนออกไปสุดเสียงอย่างไร้ทิศทางอย่างสิ้นหวัง

“จุ๊ๆ งั้นเรามาทบทวนความทรงจำของเจ้ากันสักนิดหน่อยดีไหม มาดูกันว่าเจ้าชายแสนดีของเจ้าจะยังรับได้ไหมที่เจ้าเป็นแกะดำที่แสนชั่วร้าย”

เสียงฝีเท้าที่พรอมพ์โต้คุ้นเคยค่อยๆก้าวย่างเหยียบไปบนผืนน้ำแข็งและปุยหิมะนุ่มทำเอาจังหวะการเต้นของหัวใจของคนฟังถึงกับสะดุด ชุดสีดำสนิททั้งตัวของผู้มาใหม่ช่างตัดสะท้อนกับภาพฉากหลังที่แสนสว่างสดใดเจิดจรัส

ประกายตาระแวงและไม่ไว้วางใจที่ฉายชัดในม่านตาสีฟ้าครามลุ่มลึกเหมือนผืนมหาสมุทรแสนสวยคู่นั้นทำให้เด็กหนุ่มผมทองอร่ามรู้สึกปวดใจ…ปิดบังต่อไปไม่ได้แล้วจริงหรือ?

“นะ…น็อคท์” กลีบปากสีอ่อนที่แห้งแตกเพราะอากาศหนาวจัดครางชื่อออกมาด้วยเสียงที่เบาหวิวแทบจะพัดหายไปกับเสียงกระแสลมที่โหยหวน

“น็อคท์ คือฉัน…ฉัน…”

“นายหลอกลวงฉันมาตลอดพรอมพ์โต้” น้ำเสียงเยือกเย็นและราบเรียบของน็อคทิสสั่นสะท้านร่างทั้งร่างของเด็กหนุ่มผมทองได้อย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาสีฟ้ากระจ่างเสหลบแววตาแข็งกร้าวของเพื่อนสนิทที่จับจ้องมาที่เขา

“ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แต่ แต่…”

“ถ้าอย่างนั้นนายคือสายลับของนิฟเฟิลไฮม์!”

“ไม่ ฉันไม่ได้เป็นสายลับ น็อคท์นายต้องเชื่อฉันนะ!!” ใบหน้าขาวมีรอยกระประปรายส่ายหน้ารัวเร็วปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ขอบตาของเขาร้อนระรื่นพร้อมกับหยาดน้ำอุ่นๆที่เอ่อท้นขึ้นมา

“นายทรยศต่อลูซิส…นายทรยศฉัน ทรยศกลาดิโอ้กับอิกนิส”

“ไม่น็อคท์ ฉันไม่เคยทรยศนาย สาบานได้”

“นายรู้ใช่ไหมพรอมพ์โต้ คนทรยศมีโทษสถานเดียวคือ ตาย!!!”

ดาบยาวสีดำทะมึนก่อตัวขึ้นจากเกร็ดอากาศบางเบาสีฟ้าประหนึ่งละอองดาวที่พร่างพรายบนฟากฟ้ายามรัตติกาลในมือของรัชทายาทแห่งอาณาจักรลูซิสที่ล่มสลาย ลวดลายสลักเสลาละเอียดละอออันเป็นเอกลักษณ์หนึ่งเดียวปรากฎตราสัญลักษณ์ราชลัญจกรแห่งสายเลือดสีน้ำเงินอันสูงศักดิ์

“เฮ้ บัดดี้ นี่นายตั้งใจจะฆ่าฉันจริงๆอย่างนั้นหรอน็อคท์”

เสียงหัวเราะแหบแห้งดังลอดออกมาอย่างขมขื่น ประกายวาบวับของใบมีดสะท้อนฉาบทับเหนือดวงหน้าสมบูรณ์แบบที่แสนจะเรียบเฉยประหนึ่งไร้ซึ่งชีวิตชีวา ปลายโลหะเย็นเยียบแหลมคมถูกยกขึ้นชี้หน้ายามที่ร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีดำเข้มโดดเด่นนั้นขยับย่างเท้าเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“อย่าทำแบบนี้น็อคท์…ฉัน…ไม่อยากทำ”

“คนที่ทรยศไม่มีทางหนีพ้นการลงโทษไปได้หรอก”

น้ำเสียงนั้นยังคงทรมานพรอมพ์โต้ด้วยคำพูดต่อไป ปืนสีเงินกระบอกยาวให้สัมผัสที่แสนเยือกเย็นในมือของเด็กหนุ่มสั่นระริกท่ามกลางไอหนาวเหน็บที่เสียดแทรกไปตามร่าง ไอสีขุ่นพ่นระบายออกมาทุกห้วงลมหายใจของเด็กหนุ่มผมทอง

“ปีศาจร้ายย่อมไม่มีวันโผล่ออกไปร่วมเดินเคียงข้างราชาผู้ถูกเลือกได้ เจ้าผู้เกิดจากเศษซากอาจมย่อมไม่มีวันหนีพ้นความจริง”

หยาดน้ำใสหลั่งรินออกมาจากหางตาคู่เรียว “ได้โปรด หยุดที อย่าบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้”

“แต่เขาจะฆ่าเจ้านะ เจ้าไม่เห็นหรือ…ดาบนั้น สายตานั้น เขาไม่ปล่อยให้เจ้ารอดไปได้” เสียงกระซิบแผ่วเบาของมารร้ายที่ลอยกระทบข้างใบหูไปอย่างอ่อนโยนจากด้านหลัง

เด็กหนุ่มผมทองมองเห็นเงาของน็อคทิสที่เยื้องย่างเข้ามาอย่างสุขุมฝ่ากองหิมะมาพร้อมกับดาบแห่งราชวงศ์ในมือด้วยหางตา

“จบมันสิ…ทำไม่ได้งั้นหรือ เพราะเจ้ามันก็แค่สิ่งที่เกิดขึ้นมาจากความล้มเหลวสินะ”

ไม่ ฉันไม่ได้เกิดจากความล้มเหลว

“เจ้ามันก็แค่ไอ้คนขี้ขลาด คนขี้แพ้ คนไร้ค่า”

ไม่จริง ฉัน…ไม่ใช่คนที่ขี้แพ้ ฉัน…

“งั้นก็พิสูจน์สิ พิสูจน์ว่าแกไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด แกไม่ได้ไร้ค่าแบบพวกมาจิเทคตัวอื่นๆ”

ไม่ ฉันไม่อยากทำ ฉันไม่ได้เป็นพวกหนูทดลองของพวกสวะอย่างแก

“ฮาฮาฮ่า เจ้าหนีความจริงไม่พ้นหรอกเด็กน้อยเอ๋ย”

ม่านตาสีฟ้ากระจ่างเหมือนฟากฟ้าฤดูร้อนมีหยดน้ำใสหลั่งรินออกมาก่อนที่มันจะเบิ่งกว้างออกยามที่จ้องมองดูฝ่ามือของตนเอง…มันกลายเป็นมือที่มีโลหะสีเขียวคลุมไว้ ทั้งร่างของพรอมพ์โต้กลายเป็นหุ่นจักรกลมาจิเทคของนิฟเฟลไฮม์

“เจ้ามันคือแกะดำที่ไม่มีวันมีชีวิตเหมือนคนอื่นได้!!” เสียงปีศาจแสนกลยังคงก้องสะท้อนไปมาในหัวของพรอมพ์โต้ไม่ยอมหยุด อาร์ดีนยังคงรื่นรมย์กับการทรมานจิตใจของสิ่งมีชีวิตที่เขามองว่าเป็นเพียงแค่ผลผลิตชิ้นหนึ่งจากห้องทดลอง

“เจ้ามันคนไร้ค่า เจ้ามันก็เหมือนหุ่นยนต์ตัวอื่นๆ เจ้าไม่มีวันกลับไปหาพวกเขาได้อีก!”

“ไม่ ไม่ หยุด! ฉันบอกให้หยุดไง หยุด….พอสักที!!”

เสียงปืนในมือดังลั่นกึกก้องท่ามกลางความเงียบสงบของทุ่งหิมะสีขาวโพลนอันเวิ้งว้าง ควันสีหม่นกรุ่นลอยตรงปากกระบอกปืนพกประจำตัวของพรอมพ์โต้ที่ชี้ไปทางร่างของน็อคทิสที่กำลังย่างสามขุมเข้ามา

“ฉัน…ฉันไม่ใช่…ไม่ใช่…” พรอมพ์โต้ที่กำลังสับสนได้แต่พูดออกมาเท่านั้น หัวสมองของเขาว่างเปล่าและจิตใจของเขาก็เจ็บปวด

ม่านมายาที่คลุมร่างตรงหน้าค่อยๆสลายหายไปเช่นเดียวกับภาพมายาบนตัวเขา โฉมหน้าที่จริงของรัชทายาทแห่งลูซิสกลับกลายเป็นเพียงแค่หุ่นมาจิเทคที่ทรุดร่วงลงไปนอนกองเหนือปุยหิมะ แม้จะถูกกระสุนยิงจนเสียหายมันยังคงกระเสือกกระสนจะลุกขึ้นมาเพื่อทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย ฝ่ามือขวาของมันยื่นออกมาหวังจะคว้าตัวเป้าหมายตรงหน้า

พรอมพ์โต้มองดูร่างของสิ่งที่มีจุดกำเนิดเดียวกับตนเองด้วยความรู้สึกทั้งหวาดกลัวและสับสน…มันคือ…พี่น้องของเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาฆ่าตัวเขาเองไปมากเท่าไรแล้ว!?

แวบหนึ่งเด็กหนุ่มผมทองกลับมองเห็นหุ่นมาจิเทคที่ดิ้นรนอยู่บนพื้นหิมะหนาวเหน็บนั้นเป็นตนเอง…เขากำลังดิ้นรน พยายามจะมีชีวิตรอดอย่างโดดเดี่ยว

‘น็อคท์ ถ้านายได้รับรู้ว่าฉันคือตัวประหลาดนายจะรับฉันได้ไหม หรือนายจะเกลียดฉันไปเลย?’

พรอมพ์โต้พยายามทุกอย่างทั้งๆที่ซ่อนความกลัวนี้เอาไว้ในใจมาตลอด

เพื่อน็อคทิส เขายอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อที่จะได้ยืนหยัดปกป้องเจ้าชายคนนี้ได้สมภาคภูมิ..เพื่อที่จะรักน็อคทิสได้อย่างเปิดเผย แต่เขาก็กลัวเหลือเกินว่าถ้าคนอื่นๆได้รับรู้ว่าเขามาจากไหนเขาจะต้องสูญเสียทั้งมิตรภาพและความรักไปพร้อมๆกัน

เงามืดของต้นกำเนิดเขาคือเงาร้ายที่ตามหลอกหลอยพรอมพ์โต้มาตลอดไม่ว่าเขาจะหลับหรือตื่นนอน ยิ่งตอนนี้ได้มารับรู้วัตถุประสงค์ที่แท้จริงการของกำเนิดของตนเองแล้วเขายิ่งไม่มั่นใจว่าจะสามารถกลับไปสู่จุดเดิมที่เขาเคยยืนหยัดได้อีก

‘เฮ้ Shortcake นี่นายนั่งรถกับพวกเขามาตั้งนานยังไม่รู้นิสัยสามคนนั้นอีกหรอ?…พวกเขาทั้งสามคนห่วงนายมากเลยรู้ตัวไหม’

จู่ๆคำที่อาราเนียบอกเขาก็แล่นเข้ามาในความคิด หญิงสาวพยายามปลอบตอนที่นั่งพักรอบกองไฟเพื่อหลบความหนาวเย็นและพายุหิมะยามค่ำคืน แต่พรอมพ์โต้กำลังช็อคกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ก่อนหลบหนีออกมาจากศูนย์ทดลองบ้าๆนั้นเลยไม่มีสติมากพอจะคิดอะไรมากกว่าการนั่งจมจ่อมตัวเองลงสู่ห้วงแห่งความสับสนว้าวุ่น

‘เด็กน้อย ถ้านายมัวแต่กลัวนายก็จะไปไหนไม่ได้ ถ้านายมัวแต่ห่วงคนอื่นๆว่าจะคิดอะไรต้องการอะไรนายก็จะไม่รู้ว่าจริงๆนายเป็นใครและต้องการอะไร!’

ฉัน…ต้องการอะไร

สิ่งที่ฉันต้องการ

ภาพของน็อคทิสที่ยื่นมือมาลูบหัวเขาพร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไรวาบขึ้นในหัว

ภาพของกลาดิโอ้ที่จับเขาทุ่มพื้นอย่างแรงพร้อมกับหัวเราะลั่นอย่างสะใจโดยมีอิกนิสยืนส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับการละเล่นแผลงๆอยู่ไม่ไกลผุดขึ้นมาในสมอง

สิ่งที่เขาต้องการ…คือการอยู่กับน็อคทิสและมีทุกคนอยู่กัน!!

ไม่ว่าเขาจะเป็นตัวอะไร เกิดมาจากไหน มันไม่สำคัญสักนิด ใครจะมองว่าเขาคือแกะดำ ตัวโชคร้ายหรืออะไรก็แล้วแต่…เขาขอเพียงแค่น็อคท์และทุกคนเข้าใจ

หยาดน้ำตาสีใสไหลออกจากหางตาสีฟ้าคู่คม ใบหน้าตกกระเปลี่ยนกลายเป็นอารมณ์มุ่งมั่นแทนที่ความสิ้นหวัง มือใต้ถุงมือสีดำหนากระชับด้ามกระบอกปืนคู่ใจตัวเองก่อนจะยกขึ้นแล้วเล็งไปที่ร่างของหุ่นมาจิเทคบนพื้น

เขาตัดสินใจแล้วและจะไม่ถอยหลัง ต่อจากนี้เขาจะต้องเดินทางต่อไป ถึงไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรเขาก็ต้องรับมันให้ได้

เพราะเขาคือเขา พรอมพ์โต้ อาร์เจนทั่ม และเขาจะไม่ยอมให้ใครมาปั่นหัวว่าเขาเป็นอย่างอื่นได้อีก!!

เสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง เสียงกระสุนที่พุ่งทะยานแหวกอากาศเป็นเสียงหวีดร้องแหลมสูงก่อนที่จะตามด้วยเสียงของโลหะที่กระทบกัน เม็ดกระสุนเจาะทะลุเกราะหนาของหุ่นที่นอนรอจุดจบบนพื้นหิมะนั้น เสียงของการปริแตกร้าวก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง ดวงตาสีแดงฉ่านของเศษซากชิ้นส่วนเหล็กค่อยๆดับลงจนกลายเป็นดำสนิท

“น็อคท์ รอฉันก่อนนะ!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

แต่งให้หนูพรอมพ์เท่ระเบิดล้ำหน้าชายน็อคไปหรือเปล่าเนี่ย 😂😂😂 โธ่ ชายมี DLC ของตัวเองก็ดันไปคานิวอลน่ารักมุ้งมิ้งในขณะที่คนอื่นๆเขาทำภารกิจเท่ๆระเบิดภูเขาเผากระท่อมกันใหญ่ 😅😅